My Way of Exploring

Volwassenheid | Het echte leven, enzo…

Volwassenheid | Het echte leven, enzo...
Het echte leven, enzo… Volwassen dingen, het échte leven. Het is allemaal zo overweldigend en het lijkt wel een achtbaan van gebeurtenissen, emoties en gedachten. Eerlijk? Het is niet bij te houden. Je voelt het misschien al aankomen: het is tijd voor een kletsblogje vol serieuze shizzle.

Serieuze shizzle dit hoor. Ik denk dat veel meer mensen die dit lezen wel dingen herkennen, aangezien ik denk dat het een leeftijds-dingetje is en ik veel lezers heb van ongeveer mijn leeftijd. En ook al ben je niet mijn leeftijd, dan zijn er misschien alsnog wel dingen die jij ook herkent. Ik moet gewoon even lekker schrijven. Daar is mijn blog een goede uitlaatklep voor!

Waar zal ik nu beginnen? Gewoon ergens maar, denk ik.

Ik vind het zo lastig om te bedenken wat ik op korte en langer termijn zou willen op mijn én op ons gebied. Natuurlijk praat ik ook in de wij-vorm, want Pat en ik leven samen en moeten samen ook keuzes maken. Ik ben iemand die te vaak en te snel in een wij-vorm praat en denk, en dus mijn ‘ik’ al snel vergeet. Niet dat ik dat nou zo super erg vind – want zo ben ik nou eenmaal – maar ik moet ook aan mezelf denken. Maar goed, dat even ter zijde… We staan samen op een super spannend en volwassen punt in ons leven samen. Er komt ineens zo veel op je af en je gaat over zo veel dingen nadenken. Jullie weten al at we een huis hebben gekocht (like whaaaat). Gek om te bedenken wat we samen over minder dan een week trots met de sleutel van ons huis in handen het kantoor van de notaris uit lopen. Ik heb het gevoel dat mijn leven ineens in een sneltreinvaart (nog sneller dan het al ging) aan mij voorbij gaat en dat ik het niet kan kan bijhouden. Telefoontje hier, mailtje daar, heel veel geld uitgeven, plannen, duizend formulieren, nóg meer verantwoordelijkheden, irritante verkopers, keihard onderhandelen, financiële shizzle, bedenken hoe je samen serieuze dingen allemaal geregeld wilt hebben, altijd zorgen aan je kop, verzekeringen waar je nog nooit eerder over na hebt gedacht, volwassenheid… Het komt allemaal ineens tegelijk zo gigantisch hard op me af en ik moet eerlijk zeggen dat ik het allemaal ook maar een beetje langs mij heen probeer te laten gaan. Het is té veel in één keer. Herkenbaar? De reden waarom ik nu weer ben begonnen met hardlopen is dit dus: ik moet mijn hoofd leeg maken (en omdat ik het écht heerlijk vind!).

Nu we zo druk bezig zijn met al die ‘volwassen’ dingen, heb ik ontdekt dat de realiteit toch wel anders is dan ik de afgelopen jaren in mijn hoofd had. Hoe ik functioneer is namelijk minder oké dan ik dacht (of zal ik zeggen: wat ik hoopte?). Dat voelt eigenlijk best wel als een klap in mijn gezicht. Ik kan niet dagen indelen zoals een doorsnee mens dat doet, hoe graag ik ook wil, en daar kom ik nu opnieuw weer achter. Als ik een paar dingen op een dag doe, dan moet ik mezelf zo erg vol proppen met medicijnen dat ik hyper word en door kan blijven gaan, maar daarna juist weer keihard in een gat val. Ik vind het overigens ook echt niet oké hoe ik mij gedraag tegenover mezelf wat dat betreft (snap je ‘m nog?), want ik ga niet netjes met mezelf om nu. Maarja, watvoor keus heb ik? Een tandje lager kan nu niet. Dus doorgaan maar, met instortingsgevaar op de loer. Ja, ik ken mezelf nu wel. Pffff, ik baal gewoon dat ik niet als een malle lekker overal achteraan kan gaan (ik wil dat!) en na een x aantal dingen doen op een dag al kapot ben. En dit is elke dag weer anders en nooit te voorspellen. Ik ben dit, deal with it. Dat doe ik ook, maar op dit soort momenten is het gewoon even lastig in mijn hoofd. Maaaaar hallooooo, ik ben ook maar een mens en het is echt niet erg om af en toe weer tegen dingen aan te lopen. Ik doe mijn stinkende best en doe zo veel mogelijk. Dit wat ik nu omschrijf is trouwens wel weer iets wat vanzelf weg gaat hoor. Het is voor nu gewoon weer een reminder die ik weer ben tegengekomen die gaat over dat ik nooit normaal zou zijn. Maar ja, wat is normaal San? Juist, niemand is normaal. Laten we het houden op: hoe ik was vóórdat ik ziek werd (lichamelijk dan, want mentaal gezien ben ik blij met hoe ik nu in het leven sta!).

I’m so sorry als je al mijn gedachten niet kan volgen hoor, haha. Ik ben ook niet van plan om nu de blog nog te gaan veranderen. Ik wil gewoon een puur verhaal schrijven en geen druk voelen om aan te passen omdat mensen mij anders beter begrijpen. Nog zo’n dingetje: schijt aan wat wie dan ook van mij vindt. Er zijn maar een paar mensen die écht weten hoe mijn leven in elkaar zit, wat er allemaal is gebeurd en wat voor invloed dat heeft gehad en hoe dit allemaal mij heeft gevormd tot de San van nu. Die ene die zo kneiterhard haar best doet om er potverdikkie iets moois van te maken, want je weet maar nooit hoe je leven uitgestippeld is… Want dat heb ik wel gemerkt. Sommige dingen gebeuren gewoon. Van die dingen die je intens verdrietig maken en waarvan je had gehoopt dat je het nooit zou gebeuren, maar je hebt het helaas niet voor het zeggen. Niet altijd in ieder geval. Ik ben blij dat ik mezelf weer bij elkaar geraapt heb en steeds weer sterker word. Ennnnn hiermee sluit ik deze niet-te-volgen-dus-sorry-maar-het-is-wel-fijn-klets-blog af!

Geniet van deze dag lieve allemaal! <3

Wat is jouw struggle van dit moment? Of heb je die nu niet?

6 Comments

  1. Romy

    Ik kan me goed voorstellen dat er wel heel wat op je afkomt met het huis nu! En dat alles is natuurlijk nog zwaarder als je lichaam niet helemaal meewerkt zoals je zou willen. Goed dat je het van je afschrijft en je er ook van bewust bent dat een beetje mildheid voor jezelf hard nodig én verdiend is. Sterkte met de laatste week voor het grote sleutelmoment en pas goed op jezelf!
    Weet je, alleen al door het lezen van je blogs kom je over als iemand die echt het beste uit alles weet te halen en heel positief is, ondanks dat niet alles in je leven is gegaan zoals je zou willen. Ik ken natuurlijk niet je hele verhaal, maar ik heb echt veel respect voor hoe je (afgaande op je blog) in het leven staat <3
    Romy onlangs geplaatst…Filmtips #2: kattenliefde, tranentrekker & meest indrukwekkende film

  2. Shirley

    Zodra jullie eenmaal gesetteld zijn in het nieuwe huis wordt het hopelijk makkelijker om rust te nemen. Misschien zijn er wat mensen die kunnen helpen zodat je een keer een dag ‘vrij’ kunt nemen van de verhuizing. Ik voel mij vooral heel volwassen door de baby boom om me heen. Verder heb ik nu net mijn huis verkocht, wat ook een stuk intenser was dsn ik had gedacht, haha.
    Shirley onlangs geplaatst…Een aantal van mijn favoriete series op Netflix

  3. Stella

    Ik kan me zo goed voorstellen hoe jouw gedachten en gevoelens nu zijn en gaan. En dat je in alle chaos even niet meer weet waar jullie nou goed aan doen. Het is voor een “standaard functionerend mens” al veel en moeilijk en hectisch, laat staan voor iemand wiens lichaam en hersenen niet altijd lekker meewerken, Het zou best heel goed kunnen dat je straks, na alle chaos, even instort. Ik hoop het natuurlijk niet, maar het klinkt op zich ook wel logisch? Ik hoop dat je dan wel echt lief voor jezelf kunt zijn. Dat je nu even al je grenzen overgaat is ook niet goed natuurlijk, maar wel begrijpelijk want dingen moeten nu eenmaal gebeuren, of zo? Als je maar weet ook dat je altijd een beroep kunt en mag doen op de mensen om je heen; inclusief mij <3

  4. Simone

    Oh zo herkenbaar toen wij ons eerste koophuis kochten! En zelfs nu met ons tweede koophuis wordt en werd het me af en toe even te veel hoor. En ja, je bent dan ineens heel volwassen. Maar anderzijds, je bent zo oud als je je voelt natuurlijk.
    Als dit alles achter de rug is, weet ik zeker dat je super blij bent!
    Simone onlangs geplaatst…HUIS | Alles moet weg

  5. Lizzy

    Ik heb de koop van mijn appartement en de verhuizing vorig jaar ook echt als heel stressvol ervaren. Er waren inderdaad zoveel dingen waar ik aan moest denken en alles kwam tegelijk op mij af. Ik kan me voorstellen dat dat met chronische gezondheidsklachten alleen nog maar zwaarder was. Ontzettend veel succes en sterkte gewenst voor de komende tijd! En als je eenmaal gesetteld bent in je nieuwe huis, ben je er in ieder geval voor een lange tijd vanaf 😊.
    Lizzy onlangs geplaatst…A letter to my future self

  6. Irene

    Ik vind dit ook heel herkenbaar! Ik vind het volwassen leven ook na een gekocht huis soms echt nog overweldigend ;) Kan me wel inbeelden dat je moet blijven doorgaan maar het lijkt me inderdaad ook vrij logisch dat je daarna zal instorten. Dus het lijkt me toch ook wel cruciaal dat je lief bent voor je jezelf. Maar binnenkort heb je je eigen huis en kan je het misschien even net wat rustiger aan doen en wat beter voor jezelf zorgen! En zeker hulp vragen als het allemaal een beetje too much wordt!
    Irene onlangs geplaatst…Een paar tips om wat meer te lezen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

© 2024 AroundSan

Theme by Anders NorenUp ↑