Mijn ervaring met onbegrip

Onbegrip is iets waar ik in het verleden mee te maken heb gehad, met name op de middelbare school. Iets wat mij toen mentaal heeft gesloopt en mijn zelfvertrouwen naar beneden haalde. Gelukkig kan ik nu achteraf zeggen dat ik er veel sterker door ben geworden. Maar nee, het blijft nooit leuk als iemand het zogenaamd beter denkt te weten dan jij zelf. Mijn ervaring hiermee wil ik graag delen, in de hoop dat het mensen aan het denken zet.

De meeste onbegrip heb ik ervaren toen ik op de middelbare school zat. Ik had in de tweede klas de diagnose PDS (prikkelbaar darmsyndroom) gekregen, en was toen vaak niet op school omdat ik vaak enorme buikpijn had. Ook was ik heel vatbaar voor virussen, dus dit veroorzaakte ook veel afwezigheid op school. In de derde klas kreeg ik een hersenvliesonsteking. Hetzelfde verhaal voor dit: veel schoolverzuim. Ik kan er niet omheen dat deze twee jaren de rotste jaren uit mijn leven zijn geweest.

Ik was iemand die graag naar school ging, in tegenstelling tot best veel leeftijdsgenoten. Ik vond het juist leuk om te leren. Wanneer anderen het niet erg vonden als ze een keer niet naar school konden, lag ik juist te balen dat ik niet naar school kon. Ik lag echt niet voor mijn lol dagen/weken/maanden op bed. En ja, als je vaak afwezig bent dan gaan mensen over je praten en oordelen vormen. Ik was heel erg onzeker en trok mij hier heel veel van aan. Zo veel dat ik er zelf aan onderdoor ging. Ik lag vaak te huilen in bed omdat ik weer verhalen had gehoord die over mij gingen. Ik voelde me erg naar en was boos tegelijk. Ik dacht vaak: ”Schoolziek? Kom anders even langs, dan kun je tenminste zien wat er met me aan de hand is.” Er werd soms niet gezien dat ik alles op alles zette, en vaak zelfs over mijn grenzen ging, om naar school te gaan.

Waarom denken anderen het altijd beter te weten? Waarom geloven anderen niet dat je ziek bent? Waarom vinden anderen dat je je aanstelt? Waarom gaan anderen achter je rug om over je praten? Waarom gaan anderen eigen diagnoses stellen? Ik snap het niet, echt niet. En misschien weten mensen het ook pas als ze zélf iets krijgen. Als ze zélf niet naar hun werk of naar school kunnen omdat ze chronisch of langdurig ziek zijn. Ik zeg hier niet mee dat ik hoop dat anderen iets krijgen, want ik gun het niemand om beperkingen te hebben. Helaas weet niet iedereen dat lichamelijke of psychische problemen niet altijd zichtbaar zijn.

Ik ben blij dat ik heb geleerd om me hier niet meer druk over te maken. Ik denk er zelfs niet eens meer over na over wat anderen over mij zeggen! Natuurlijk zou het wel zo fijn zijn als ze dit voor zichzelf zouden houden, en het niet rond gaan bazuinen terwijl ze zelf niet eens weten of het waar is wat ze denken. Een voorbeeld: drie jaar geleden was ik veel afgevallen omdat mijn maag, nadat ik een voedselvergiftiging had opgelopen, niks meer accepteerde. (wat nu overigens nog steeds gedeeltelijk speelt) Dit uitte zich in koliek pijn bij alles wat ik at en dronk. Als je er dan achter komt dat er dan door anderen in m’n omgeving beweerd wordt dat ik een eetstoornis heb, dan komt er toch wel woede naar boven. Gelukkig was ik toen sterk genoeg om er niet te lang aandacht aan te besteden. Ik lag te creperen van de pijn, en als je dan dit vervolgens hoort dan doet dat pijn. Waarom zou je datgene dat ik zeg wat er met me aan de hand is niet geloven? Het idee dat anderen je niet geloven en eigen diagnose stellen en die vervolgens dan óók nog eens gaan verspreiden… Nee, ik kan er niet bij met mijn hoofd. Het is niet leuk om dingen over jezelf te horen die niet waar zijn. Ik denk dat velen het hier wel mee eens zijn. In ieder geval, ik sta er boven! Ik weet zelf wel beter. (:

Heb jij te maken met onbegrip in je omgeving? Let it go. Laat het alsjeblieft niet je leven beheersen. Probeer je er vanaf te zetten en het te laten gaan. En ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar zeker niet onmogelijk! Het is mij ook gelukt. Houd voor ogen dat jij degene bent die het beste weet wat er met jou aan de hand is. Als er iets met je is, dan leer je je échte vrienden kennen. Ik zie dit als iets dankbaars, maar het is op het moment zelf wel heftig.

Er moet ook gezegd worden dat ik gelukkig wel ook veel steun en begrip heb ervaren van mensen mij heen, iets waar ik heel dankbaar om ben. Hier kijk ik veel liever naar! Dit weegt veel zwaarder dan mijn negatieve ervaringen. (:

Ik deel dit in hoop dat mijn verhaal anderen aan het denken zet. Houd altijd in je achterhoofd dat een uitspraak iemand heel hard kan raken. Je weet bijna nooit álles over de situatie van een ander. Een oordeel vorm je al snel (ook ik betrap mezelf daar wel eens op) en dat is menselijk, maar probeer je gedachten dan gelijk te corrigeren en in te leven in de ander. Het zou fijn zijn als we allemaal gewoon begrip voor elkaar tonen, toch?