”Dit gaat geweldig worden!”, was de gedachte die ik bijna 2 jaar geleden had toen Pat en ik de sleutels van ons huurhuis in handen hadden. Op het gebied van samenwonen was het super fijn, maar daar bleef het bij… Nog nooit heb ik hier verder iets over verteld.
Het is alweer bijna 2 jaar geleden dat Pat en ik op zoek gingen naar een huurhuis. Het was tijd om die grote stap om samen te gaan wonen te nemen. Na heel veel geluk hadden we binnen een week al de sleutel van ons huurhuis. Het ging allemaal bizar snel en daar waren we ontzettend blij mee! Veel zouden we niet aan het huis aan gaan doen, aangezien we wisten dat we er naar verwachting iets meer dan een jaar zouden kunnen wonen. Het waren namelijk anti-kraak woningen die later gesloopt zouden worden. Daar ga je dus niet veel geld in steken, toch? We maakten alleen de muren in de woonkamer en keuken wit én natuurlijk de schoorsteen oker geel. That’s it. Oja, en de hele uitzet werd nog bij elkaar geshopt, haha! (Klik hier voor een kijkje in onze woonkamer van toen.)
Eindelijk waren we elke dag bij elkaar, zo fijn! Het beviel enorm goed en het ging vanaf het begin al heel natuurlijk. Soms hoor je dat stellen alsnog erg aan elkaar moeten wennen, maar dat hadden wij totaal niet. Of dat komt omdat we toen al 7,5 jaar bij elkaar waren, of…? Maakt ook niet uit. Het is in ieder geval positief, haha. Het ging dus hartstikke goed en we genoten echt van het hebben van een eigen plek.Toch was het voor mij gevoelsmatig niet helemaal oké. Wij woonden in een wijk waar nog wel eens wat gebeurde en waar ik zó vaak dingen zag wat ik totaal niet gewend was, om het maar even zo te zeggen. Nu ga ik niet vertellen wat allemaal, want dat vind ik niet zo blog-waardig. Laten we het er op houden dat het dag en nacht niet fijn was. Ik voelde me er dus niet veilig en op mijn plek. Niet dat ik continue bang was hoor, maar ik merkte wel dat ik niet graag (alleen) ’thuis’ was. Thuis tussen haakjes ja, want het voelde niet als thuis. Het voelde niet als een veilige omgeving waar je kan ontspannen, waar je je eigen plekje van maakt, waar je leeft en je je eigen ding doet. Ik voelde er mezelf niet, ook al klinkt dat misschien een beetje vaag. Geen idee hoe ik het anders kan verwoorden.
We hadden er voor gekozen om niet zo veel aan het huis te doen, zoals ik net al zei. Dat zorgde er ook voor dat vooral beneden (wij sliepen beneden) echt wel een beetje pauperig was met paarse muren, gele inbouwkasten, fel blauwe vloerbedekking en dat soort taferelen. Natuurlijk hoeft niet altijd alles nieuw en gelijk in jouw eigen smaak (juist niet!), maar door de ‘we wonen er maar kort, dus we investeren niet zo veel geld’ gedachte was het niet echt een thuis thuis geworden. Het was qua kwaliteit (o.a. houtrot) ook gewoon een huis wat rijp voor de sloop was. Dit speelde ook deels mee met het feit dat ik meer in de ‘laten we hier maar snel weer weg zijn’ stand zat.
Daarnaast kwam de datum dat we er zo ongeveer uit moesten steeds dichterbij. Je begrijpt misschien wel dat dit regelmatig door mijn hoofd ging, want ik wíst dat we ook al moesten gaan kijken voor iets nieuws. Ook al woonden we er nog maar net… Jeetje mina. Dit leverde zéker spanning op als je de huizenprijzen zag stijgen en stijgen. Ons plan was namelijk om eerst voor even in dit huurhuis te zitten en ondertussen te kijken voor een koophuis. Maar in de tijd dat we dat huurhuis in gingen waren de huizenprijs nog oké, snappie? Maar toch gebeurde er iets waar we op gehoopt hadden: in november vorig jaar kregen we een go om naar een koophuis te gaan kijken omdat het met een hypotheek zou kunnen lukken. Een nu of (voorlopig) nooit momentje, want het vooruitzicht was dat de prijzen alleen nog maar zouden stijgen. Ik sprong letterlijk een gat in de lucht (en Pat ook, haha). MAAR toen nog een koophuis vínden. En met die huizenmarkt van toen (en nu is het nog veel erger trouwens), was dat niet makkelijk. Maar toch: we dit it! We kochten een huis! Vanaf dat moment was ik intens blij en opgelucht. Eindelijk weg uit dat huis en eindelijk weg uit die buurt. Wij noemen het nu dan ook de ‘Pauperstraat’ als we het over ons oude huis hebben. :’)
Ik heb mezelf altijd een beetje voor de gek gehouden toen we daar woonden. Ik wilde er niet aan toegeven dat ik me niet fijn voelde in dat huis. Het voelde een beetje zwak, ofzoiets. Ik wílde me er fijn voelen maar dat ging simpelweg niet. Pas toen de opluchting er was dat we een (heeeel fijn) huis hadden gekocht kreeg ik weer lucht en kon ik het uitspreken. Klinkt dramatisch, maar zo voelde het echt. Geen ‘bijzondere’ buurt meer, geen huis meer die rijp voor de sloop is, geen huis meer die nooit als thuis zal voelen omdat het niet eigen gemaakt is… Het idee dat daar geen datum aan is verbonden dat je weg moet is ook zó’n opgelucht gevoel. Kortom: ik ben HEEL blij dat we nu al een tijdje weg zijn daar, dat we bij mijn ouders mogen wonen voor zolang nodig is (dankbaarheid x100000, ik bedoel: wie heeft dat?!) en dat we van ons nieuwe huis nu écht een veilig en ontzettend mooi thuis kunnen maken. Geen twijfel over mogelijk dat ik me daar niet fijn kan gaan voelen.
Het Pauperstraat-hoofdstuk is al een tijdje voor altijd afgesloten and it feels good. Om het positief af te sluiten: het was een mooi opstapje wat betreft samenwonen. En don’t get me wrong: we hebben er zeker ook een fijne tijd gehad samen hoor, maar het is jammer dat dat voor mij niet altijd kon overheersen.
Heb jij je wel eens niet fijn/veilig gevoeld in jouw eigen huis?
Een heel naar gevoel als je je niet veilig kunt voelen in je eigen huis. Dat moet juist de veilige en fijne plek zijn. Gelukkig hebben jullie die nu wel gevonden.
Darina onlangs geplaatst…Fotodagboek augustus 2019
Wat rot om te horen dat je je al die tijd niet echt thuis voelde in jullie woning. Ik kan me voorstellen dat zowel de wijk als het feit dat het huis niet helemaal “jullie” is daaraan bijdraagt. Lijkt me geen fijn gevoel :(
Gelukkig is het uiteindelijk gelukt om een fijne woning in een fijne buurt te vinden. Dat kan haast niet anders dan echt helemaal jullie plekje worden.
Romy onlangs geplaatst…Professor Pippa | 6 dingen die ik van mijn kat leerde
Wat rot dat je je er niet thuis voelde. Een opluchting dat het nu een afgesloten hoofdstuk is denk ik. Ik heb het zelf nooit meegemaakt, maar wel bij een vriendin gezien en dat is niet fijn.
Shirley onlangs geplaatst…Vanuit het dorp Pillig naar Burg Eltz, Geierlay, Cochem en Boppard
Oh wat jammer om te lezen dat je je zo slecht voelde daar. Dat vind ik zelf echt mega belangrijk! Gelukkig zit het nu veel beter en kunnen jullie van jullie koophuis echt een fijne thuis maken. Wij hebben in ons huidige koophuis een paar keer ‘ruzie’ gehad met onze buren en dat zorgde er een tijdje geleden ook voor dat ik me helemaal niet meer fijn voelde in mijn huis. Gelukkig is het nu weer beter maar dat gevoel weegt wel vind ik.
Irene onlangs geplaatst…Day Zero Project | Update 19.
Lijkt me een verschrikkelijk gevoel, je niet op je gemak voelen in je eigen huis. Ik ben zo blij voor je dat jullie koophuis echt hélemaal je ding gaat worden. Een veilige thuis. :-) En inderdaad, wat een luxe dat jullie in de tussentijd bij je ouders mogen wonen!
Jessica J. onlangs geplaatst…Geen plannen? Geen probleem!
Ik ken het gevoel en het is heel rot. Ontzettend fijn dat jullie daar nu weg zijn en je boft inderdaad enorm dat je bij je ouders terecht kunt tot jullie eigen huis af is!
Ik woon nu ruim 5 jaar op kamers, en waar ik nu zit is de derde plek waar ik woon. Het gebeurt denk ik maar héél zelden dat je meteen een studentenkamer vindt die aan al je wensen voldoet, want meestal is je budget beperkt en het aanbod nog beperkter. Ik was erg blij dat ik wat gevonden had toen ik voor het eerst op kamers ging, maar het bleek een erg nare plek. Ik deelde de keuken en het sanitair met nog 15 andere mensen die ik totaal niet kende en alles was ontzettend goor. Maar dat was nog niet eens het lastigste, want ik had dan altijd nog mijn eigen kamer die wél schoon en van mij was. Het lastigste was dat een van de huisgenoten zich steeds raarder ging gedragen. Eerst stelde hij vooral creepy vragen, maar na een paar maanden was hij compleet psychotisch. Hij bedreigde ons lichamelijk (hij was een grote brede kerel) en met een mes, en hij liep tot 4 uur ’s nachts te schreeuwen op de gang. De huisbaas en de politie deden helemaal niets. Ik was doodsbang en ik had geen ouders waar ik zomaar terechtkon. Gelukkig waren er meer huisgenoten die op die manier klem zaten en konden we bij elkaar schuilen. Uiteindelijk verdween de psychotische huisgenoot ineens. Een paar weken later kwam zijn familie zijn kamer leeghalen. En het volgende schooljaar woonde ik gelukkig in een gezellig huis met vijf huisgenootjes die lang niet zo gek waren. :) Op mijn huidige plek deel ik de keuken maar met één iemand, waardoor ik een stuk meer controle heb over hoe het ingericht is en hoe schoon het is. Het huis is oud, ik denk van voor de oorlog, en als het waait wapperen mijn gordijnen, maar het is ook wel weer knus met de hoge plafonds en het glas in lood. Ieder huis heeft wel wat, maar van sommige huizen is wel wat te maken en sommige ook weer niet.
Woeps, lang verhaal. Nou ja, ik wilde eigenlijk alleen maar mijn verhaal delen en je zeggen dat ik blij voor je ben dat de tijd in het stomme huis voorbij is! Liefs <3