Het gaat er maar niet uit… Het zit er compleet ingebakken en het wil maar niet verdwijnen. Achteraf merk ik pas dat ik er opnieuw ingetrapt ben, maar dan is het al te laat. De afgelopen maanden waren rottig en nog steeds gaat het lichamelijk totaal niet goed. In deze blog schrijf ik van mij af wat mij momenteel bezig houdt.
Die titel, tja… Het zal je vast niks zeggen als je het zo op het eerste gezicht ziet staan. Ik wist geen andere titel dan deze, dus dit moest hem worden. Het omschrijft eigenlijk ook wel perfect waar mijn blog van vandaag over gaat, dus het is een prima titel zo. Vooral wil ik nog zeggen dat ik er zelf niet zo van houd om mensen af te kraken. In deze blog zal ik dat wellicht wel een beetje doen en dat is puur uit onmacht en frustratie. Ook wil ik nog even zeggen dat het misschien een beetje een warrige blog is geworden. Ik typ dit en dan plan ik hem in. Heb de fut even niet om alles goed na te kijken en dingen te veranderen.
De laatste maanden gaat het niet zo lekker met mij. De mensen die mij volgen zullen dit vast wel mee hebben gekregen in mijn Photo Diaries. Ik ga er nooit heel diep op in, op dat wat ik voel en wat er precies aan de hand is. Op zich vind ik het ook niet nodig om alles open en bloot te gooien, dus vind het ook wel goed zo. Op dit moment zit ik op een punt dat ik ‘het’ even kwijt moet. Met ‘het’ bedoel ik gewoon alles waar ik nu aan denk. Het is vooral verdrietigheid, onmacht, boosheid en frustratie. Momenteel ben ik al bijna drie maanden aan het klooien met mijn nieren en blaas. Het begon met nierstenen die met geen mogelijkheid weg willen gaan, vervolgens ben ik heel wat koliekaanvallen verder en heb ik nu mijn vierde blaasontsteking op rij. Het blijft zich maar herhalen. Boos ben ik. Boos dat ik dit weer heb. Boos dat ik mezelf weer groot moet houden en doen alsof het allemaal wel mee valt en ik het wel trek. Nou, niet dus. Niet meer. Ik ben er klaar mee! En ja, het duurt lang eer ik dat zeg. Ik ben niet iemand die snel zegt dat ik er klaar mee ben, maar dat zal wel door mijn voorgeschiedenis komen. Ik ben aardig wat gewend, zeg maar… Maar weet je waar ik ook boos over ben? Dat ik zowat neer moet vallen eer ik eindelijk eens word doorgestuurd.
Afgelopen dinsdag had ik weer mijn urine laten controleren. De pijn nam sinds zondagavond ineens weer toe en ik voelde het met het uur erger worden. Ik voelde gelijk dat het niet goed zat. Dinsdag middag belde ik voor de uitslag en toen kreeg ik weer te horen dat er een extra kweek was ingezet, zoals altijd. Ik had die middag ook een afspraak bij de huisarts omdat ik er klaar mee was dat er geen actie ondernomen wordt. Moet ik, met dat gammele lichaam, nou VIER blaasontstekingen verder zijn om eindelijk eens serieus over te komen? Moeten die nierstenen alles blijven slopen? Moet ik eerst kapotte nieren hebben eer ze tot de conclusie komen dat het misschien wel handig is om mijn nieren en blaas eens te laten onderzoeken, aangezien het al zo lang duurt en ik ziek blijf? Eindelijk drong het dinsdag door dat ik kapot ben. Kapot van de pijn continue opvangen en mezelf serieus proberen te blijven nemen. Want dat laatste, dat is toch wel een dingetje. Altijd al geweest trouwens, want ik denk altijd: ”Ach San, ga gewoon door. Gaat wel weer over!” of ”Het zal wel niks zijn…”. Maar nee, dat is dus bij mij bijna nooit het geval en tóch stink ik er altijd weer in. Zucht. Elke keer sta ik er van versteld dat ik tóch gelijk heb als ik denk dat ik een blaasontsteking heb. Elke keer wordt het bevestigd dat ik het wél goed heb aangevoeld. Weet je? Ik baal er gewoon van dat ik door mijn hele ziektegeschiedenis en ongeloof door anderen zó ben aangetast dat ik mezelf niet meer geloof. Dit gaat overigens volledig automatisch en merk ik altijd achteraf pas dat ik er wéér ingetrapt ben. Ik wil gewoon niet zo hard meer zijn voor mezelf en het stemmetje dat roept ‘doorzetten, het zal wel niks zijn’ voor eeuwig verbannen, maar het lukt niet. Het zit er compleet ingebakken en het gaat er maar niet uit…
Maar goed, ik kreeg dus afgelopen dinsdag weer antibiotica, want het is een dikke vette blaasontsteking. Eindelijk is de kweek naar het laboratorium doorgestuurd om te onderzoeken welke bacterie het eigenlijk is. Ik snap het gewoon niet! Waarom is dit niet eerder gedaan? Waarom heb ik elke keer antibiotica gekregen (waar ik nóg zieker van word) terwijl ze niet eens wisten of die kuur wel bij de bacterie past die elke keer terug komt? Ze weten als de beste dat ik een ontzettend raar en zwak lichaam heb! Het enige wat ik nu kan denken is: what the fuck. Ik begrijp gewoon die laksheid niet! Vrijdag hoor ik de uitslag en dan komen ze met een behandelplan. Ik smeek ze inmiddels om iets te doen, want ik kan gewoon niet meer. Ik hoop gewoon dat ik er snel van af ben. Na bijna 2,5 maanden pijn te hebben, koliekaanvallen aan te gaan en koorts te hebben, ben ik er wel klaar mee. Tijd om voor mezelf op te komen. Dit had ik eerder moeten doen, maar dat is zó verdomd moeilijk als je jezelf een zeikerd voelt omdat je al zo vaak bij de dokter komt. :(
Ik voel me machteloos. Mijn lijf doet weer eens waar ‘ie zelf zin in heeft, zoals altijd. Nooit kan iets in één keer over gaan en altijd gaat alles bij mij weer op een andere manier dan eigenlijk zou moeten. Oh, en altijd moet ik weer het vertrouwen in mijn lichaam terug proberen te vinden. Dat vertrouwen terugvinden is net een litteken. Het gaat over, maar het zal nooit meer weg gaan en dus altijd bij je blijven. Mijn vertrouwen win ik vaak na verloop van tijd wel weer een beetje terug, maar het wordt elke keer opnieuw aangetast. Dit litteken blijft voor altijd bij mij…
Zucht, er is nog zo veel wat ik wil zeggen maar ik heb geen fut meer. Ik zweet als een otter van de koorts en voel me belabberd en ellendig. Ik ga uitzieken en afwachten wat er gaat gebeuren. Maar het komt goed, daar geloof ik in. Ik zal nooit de negatieveling worden die het eind van de tunnel niet meer ziet. Dat zit er gelukkig niet meer in bij mij, haha ( om even terug te komen op de titel :’) ).
Heb jij moeite met jezelf te geloven?
Ah jeetje, wat zit je in een onwijze rotsituatie! En ik snap je frustratie dat je al zó lang worstelt met nare pijn en alsnog niet meteen de hulp krijgt die je daarvoor nodig hebt en zoekt. Ik vind het zo naar voor je dat er niemand is die opspringt en meteen actie onderneemt om je ervan te verlossen. Ik hoop zo hard dat het nu een keer voorbij is en dat je binnenkort écht weer kunt genieten van een gewoon leven zonder pijn. Heel veel sterkte, lieve San! ♥
Romy onlangs geplaatst…Januari 2018 | De maand van…
Nouuu ): Ik word er oprecht verdrietig van als ik dit lees. Je verdient dit allemaal zó niet. Je weet hoe ik erover denk, en hoeveel bewondering ik voor je heb, en godzijdank neemt huisarts nummer twee je wèl serieus. Ik ben benieuwd wat je behandelplan gaat worden. Laten we hopen dat ze die stomme antibiotica laten voor wat het is en beter gaan kijken naar de oorzaak van de hele ellende. Hoop zo dat het daarna beter wordt, en overgaat, en dat je je weer op alle leuke dingen kunt gaan focussen. Daar gaan we gewoon voor duimen, right? Goed. Ik moet nu even mijn haar gaan föhnen want ik ga zo richting iemand die heel leuk is om daar een middagje te kletsen en te lachen en over blogjes te brainstormen. Ze heeft grijs haar – schijnt haar heel leuk te staan. Doeiiiii. PS: Wees trots op en lief voor jezelf he drol, dat verdien je.
Jezus, San. Wat een ongelooflijke rotsituatie. Ik begrijp echt niet dat ze je zo van het kastje naar de muur sturen. Ik hoop écht dat er binnenkort een remedie gevonden wordt die wel werkt, want zo lijden… Dit zou niet mogen. Sterkte!! ♥
Jessica J. onlangs geplaatst…RUIK | DEN: Zero-waste parfum van een afgedankte kerstboom
Wat naar en rot. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik hoop dat het binnenkort beter met je gaat.. <3!! Heel veel liefde en beterschap!
Wat een ongelofelijke rot situatie :-( Het ergste lijkt me dat je je niet serieus genomen voelt, maar onwijs goed dat je nu voor jezelf opkomt. Blijf dat echt doen <3. Hopelijk komt er nu wat uit en voel je je snel weer wat beter!
😘
Wat een ontzettend naar verhaal zeg! Ik vind het echt klote voor je dat je niet serieus wordt genomen en ik hoop dat dit allemaal snel voorbij is. Ik vind het wel heel erg dapper dat je dit zo durft te delen en ik hoop dat als er nog een keer zoiets voorvalt je weet dat jij jezelf het beste kent en dat je dat ook aan blijft geven :) Veel beterschap!!
Wat heftig allemaal zeg. Hartstikke goed dat je voor jezelf bent opgekomen. Beter laat dan nooit hoor. Daar mag je echt trots op zijn! Beterschap! x
Belachelijk ja dat ze die kweek niet eens eerder doorgestuurd hebben i.p.v. klakkeloos antibiotica voor schrijven. Echt onderzoek doen is natuurlijk duur en lastig. Sterkte! Hopelijk komt er nu iets uit waar je echt wat aan hebt.
Jeetje San.. wat naar :( Al zal ‘naar’ niet eens de lading dekken. Ik vind het zo rot voor je dat het maar steeds zo klote blijft gaan en het niet eens ophoudt. Het wordt tijd dat je echt geholpen wordt, want dat verdien je! Hou je taai, liefs x
Ach meid toch, wat vreselijk naar! Ik kan me indenken dat je er he-le-maal klaar mee bent. En ze hadden je ook veel eerder serieus moeten nemen (met alles overigens). Hopelijk kunnen ze wat voor je betekenen na de uitslag morgen, het wordt eens tijd dat je je weer goed voelt en lekker in je vel zit. Dit is gewoon niet leuk meer zo. Stay strong <3
Simone onlangs geplaatst…Wat mijn eerste échte baan voor mij betekent
Wat ontzettend vervelend meid. Naar je lichaam luisteren is al moeilijk genoeg en áls je dat dan doet dan is de tweede stap dat de arts naar jou luistert. En dat is zo makkelijk nog niet. Goed dat je voor jezelf bent opgekomen en ik hoop dat er snel meer duidelijkheid komt en dat het beter met je gaat natuurlijk. Knuffels :*
Die dokters doen soms gewoon een quick fix. Geef maar antibiotica en het zal wel over gaan. Helaas is het bij jou niet over gegaan en helaas hebben ze nu pas door dat er misschien wat meer onderzoek nodig is. Ik weet nog dat ik een periode had dat ik ook vaak blaasontstekingen had (wel meer gespreid als jij hebt) en mijn dokter nam dat heel serieus. Ben ik heel blij om! Ik hoop echt dat het snel beter met je mag gaan. Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt als je lijf niet mee wilt. Je mag trots zijn dat je voor jezelf op komt! En dat je nog altijd positief bent! Je bent een kanjer <3
Irene onlangs geplaatst…Challenge Think happy, Be happy | De opdrachten.
Jeetje wat naar om te lezen. En vooral dat er niet naar je geluisterd wordt en dat er geen actie ondernomen wordt. Ik kan je frustratie dan ook echt begrijpen! Ik hoop dat je gauw van deze ellende af bent zeg. Sterke en beterschap.
Heel erg naar allemaal! En het klinkt ook best herkenbaar, ook ik heb veel last van een blaasontsteking. En al die kuurtjes zijn gewoon niet zo goed voor je lijf. Dat ze na een paar keer pas een kweek doorsturen is best normaal, gaat hier niet anders. En bij mij komt er dan ook nooit wat bijzonders uit. Die pech heb ik dan ook nog haha
Wel heb ik inmiddels een systeem gevonden wat werkt en heb ik standaard 2 kuurtjes in huis. Om de blaasontsteking gelijk op te vangen als ik hem aan voel komen (is een enkel zakje voor de nacht) en dat scheelt erg veel pijn en energie. Ik had op een gegeven moment iedere 3 á 4 weken een ontsteking.. en dan nog weten we niet waar het vandaan komt. Mijn lichaam is ook erg zwak..
Ik hoop dat jij wel snel meer duidelijkheid krijgt. En dat je iets vind wat helpt en bij je past. En kan jij ook misschien preventief iets mee krijgen voor thuis en voor op reis!
Heel moedig van je dat je nu durft opkomen voor jezelf en dat je echt wel zo positief kunt blijven. Daar kan ik nog iets van leren. Zelf ken ik het verhaal namelijk wel. Ik zit met chronische migraine en bekkeninstabiliteit, en dokters nemen het precies allemaal niet zo serieus ofzo. Van het kastje naar de muur gestuurd worden, constant maar meer en meer medicatie krijgen waar je je dan nog slechter door voelt,… . Ik ken het. Ik vind het vaak ook straf dat artsen niet eens vragen hoe ik het stel in het dagelijkse leven, hoe dat loopt in combinatie met de pijn en dergelijke. Alsof ze denken dat je met wat extra medicatie geholpen bent. Alsof medicatie geen bijwerkingen kan hebben. Maar niet dus. Ik hoop in ieder geval dat je snel geholpen kunt worden. Sterkte!!!
Pff wat vervelend zeg. Ik heb het inderdaad meegekregen op insta, niet fijn zeg. Ik zit in hetzelfde schuitje hoor… telkens naar huis gestuurd worden zonder dat er daadwerkelijk iets wordt ondernomen. Heel frustrerend!
Bah, bah en bah! Wat een enorm vervelende situatie. Huisartsen hebben echt een probleem met luisteren tegenwoordig. Wat ik hierboven las is het idd vaak de ‘quick fix’. Zo verschrikkelijk irritant. Hopelijk komt daar nu heel snel verandering in en voor nu heel veel sterkte gewenst. X
Johanne onlangs geplaatst…Millennials en relaties: we willen niet kiezen óf trouwen (+ cadeaugidsje)
Tjeetje. Super rot zeg :-(
Knuffie!
Heel veel sterkte, ik kan je één advies geven waar mijn problemen (en gevoel van “zeuren” bij de dokter) grotendeela mee zijn opgelost: ik heb een nieuwe dokter gezocht die mijn probleem wél serieus nam en vervolgens mij heel goed heeft geholpen. Na jaren aankwakkelen ben ik toen eindelijk bij de juiste specialist terechtgekomen. Bij deze arts durf ik ook langs te gaan als ik twee weken terug ook ben geweest, en hij neemt me elke keer serieus. Dit recht heb jij ook: op huisarts- en specialistniveau! Heel veel sterkte (en sorry ik reageer nooit, maar deze tip wilde ik je niet onthouden, ook al heb je hem vast vaker gehoor).