My Way of Exploring

Gewoon doorgaan! Of juist niet?

SAM_0198
Vandaag schrijf ik even van me af. Wanneer moet ik doorgaan en wanneer kan ik dit beter niet doen? Waar liggen mijn grenzen? Het is de afgelopen twee weken maar weer gebleken dat ik dit niet goed weet…

Mijn blog ben in begonnen met het idee dat ik positiviteit wil overbrengen. Dat is en blijft mijn insteek! Maar ik moet ook eerlijk zijn, want niet alles is altijd even leuk. Het liefst schrijf ik over leuke dingen, maar ik vind dat ik de mindere momenten ook moet delen, en daar wil ik graag dit artikel aan besteden. Eigenlijk vind ik het niet leuk om er een heel artikel aan te besteden, maar van me af schrijven is soms ook wel lekker.

Op dit moment lig ik op de bank en voel ik me totaal niet oké. Ik ben een paar dagen geleden toch maar naar de huisarts geweest omdat ik werd aangespoord door anderen. ”Ga nou naar de dokter”, waarop mijn antwoord altijd ”Nee” was, met de gedachte er achter: ”Ik zal toch niks hebben, het gaat vanzelf wel weer over”. En ja hoor… Ik heb dus een keelontsteking. Niet dat dit onverwachts kwam aangezien ik er al twee weken mee loop, maar goed. Maar dit is niet het enige. Ik schijn dus ook wéér een lichte blaasontsteking te hebben, dus mijn lichaam is weer lekker op dreef. Positief blijven San, positief blijven. Maar positief blijven is eerlijk gezegd de laatste dagen niet zo makkelijk. Ik kan al twee weken lang al amper praten en eten en drinken doet kapot veel pijn. Daarbij heb ik ook nog koorts dus de cirkel is rond.

Op dit soort momenten stel ik mezelf elke keer maar weer de vraag of ik nu moet doorgaan, of juist niet. En het irritante is dat ik nooit een antwoord weet op deze vraag, aangezien mijn lichaam geen grenzen kent. Het is per moment verschillend en dat maakt het zo vervelend. Maar het feit dat ik er nu al twee weken mee loop en het alleen maar erger is geworden geeft denk ik al aan dat ik niet goed genoeg naar mezelf heb geluisterd. Ik heb er een hekel aan als ik niet de dingen kan doen die ik wil doen. Zo had ik eigenlijk volgende week een tentamen gepland, maar die heb ik moeten annuleren omdat ik te beroerd ben om mijn boeken open te slaan. En eerlijk gezegd maakt dit me nog het meest verdrietig nu. Ik wil gewoon kunnen studeren want ik vind het hartstikke leuk. Maar mijn lichaam gooit weer roet in het eten en daar baal ik van. Elke keer weer moet ik me aanpassen omdat mijn lichaam niet meewerkt. Net als dat ik in september vorig jaar met mijn studie begon… Ik had begin dit jaar al mijn propedeuse al in de pocket kunnen hebben. Maar nee, ik moest weer een oorspeekselklierontsteking krijgen waar ik ook hartstikke ziek van was en waar ik nu nog steeds last  van heb. Hierdoor heb ik van vorig jaar september tot begin dit jaar amper iets kunnen doen. En nu had ik de voorstelling dat ik me propedeuse wel in juni kon hebben, want ik was lekker op dreef, maar dat kan ik nu ook wel vergeten. Ik moet nog drie tentamens maken en een paar beroepsopdrachten. Ik wil gewoon doorzetten en door mijn studie heen vliegen. Ik weet dat ik het in een hoog tempo kan want ik beschik over alles wat ik nodig heb om dit te kunnen, maar mijn lichaam zegt keihard nee. Dit zit me echt het meest dwars op dit moment. Ik kan het na al die jaren nog steeds niet accepteren dat ik dingen niet kan plannen. Er komen steeds genoeg lichamelijke problemen tussen.

Gister fietste ik naar mijn vriend, terwijl er al twee mensen hadden aangeboden om me te brengen omdat ik me zo beroerd voel. Maar nee, ik ga gewoon fietsen want dat moet ik gewoon kunnen. Punt uit. En yes, dat heb ik gevoeld. Ik had het gevoel alsof er een zak stenen aan mijn keel hing en mijn klieren vonden het ook niet leuk. Ik had mijn lichaam weer tot een punt gejaagd dat het zweet me uitbrak en de koorts lekker opliep. Dit is weer zo’n voorbeeld dat ik niet luister naar mezelf. Ik wil me zo normaal mogelijk voordoen voor anderen, maar tegelijkertijd lieg ik tegen mezelf omdat ik eigenlijk wel weet dat ik niet goed bezig ben.

Steeds de terugkerende ‘Ah joh, het zal wel niks zijn!’ gedachte overheerst. Na al die jaren is dat ook niet gek eigenlijk. De ‘hulpverlening’ heeft hier een grote rol in gespeeld. En ja, tussen aanhalingstekens ja, want hulpverlening kan ik het nou niet bepaald noemen. Doordat ik het vertrouwen in artsen kwijt ben, ben ik ook mijn verstandige gedachten over mezelf kwijt geraakt. Want tja, ik zal wel weer niks hebben… Hierdoor is de drempel om naar de huisarts te gaan ook hoog geworden. En ja, ik ben weer voor de 1000e keer de fout in gegaan door te laks te doen over mijn klachten, want ik lig nu weer met twee ontstekingen op de bank die misschien al weg hadden kunnen zijn als ik in het begin wél naar mijn lichaam had geluisterd.

Ik weet hoe goed ik me kan voelen en hoe lekker ik in mijn vel kan zitten. Alleen heb ik dit sinds september vorig jaar niet meer zo sterk ervaren als de periode daarvoor. Ik baal er van en ik hoop dat het snel allemaal weer goed gaat. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. Maar ik besef me wel dat dit weer een nasleep kan hebben, want dat is toch wel het vaste patroon van mijn lichaam. Als mijn weerstand eenmaal omlaag is door iets, dan komen mijn zwakke plekken ook gelijk weer tevoorschijn. In dit geval dus mijn blaas die dan ook weer gaat opspelen. Ik accepteer het maar, want ik kan er toch niks aan veranderen. Maar soms ik dat wel verdomd lastig!

De afgelopen dagen heb ik me vooral gericht op het mooie weer, de blaadjes die weer aan de bomen komen, leuke blogs lezen, wegdromen bij het idee dat ik over 4,5 maand lekker op vakantie ga en vooral het geweldige gevoel die jullie mij geven door al die leuke reacties op mijn artikelen!

Heb jij ook wel eens moeite met luisteren naar je lichaam?

12 Comments

  1. BySilke

    Ocharme, Sandra, kon ik maar eens je pijn wegnemen zodat je een zorgeloze dag had :( Het is echt zo stom om je plannen te moeten verzetten omwille van je lichaam, maar uiteindelijk ga je je doel wel bereiken, sowieso! Ik geloof in je, jij bent sterker dan die keelontsteking :) Kom hier, dan haal ik ‘m weg :) Liefs!
    BySilke onlangs geplaatst…Festivalfotografie | Labadoux 2015

    • Sandra

      Lief van je, Silke. Jouw positieve woorden doen me goed.

  2. Marlijn

    Oh wat naar en balen. Ik snap dat het heel frustrerend kan zijn als je net weer lekker bezig bent dat je dan opeens weer in een dal terecht komt. Maar wees ook trots op jezelf, je hebt het wel allemaal maar gedaan! En je bent je er van bewust dat je soms beter naar je lichaam moet luisteren, dat is al heel wat. Wel heel naar dat je die ervaring hebt met de ‘hulp’verlening en daardoor je pijn ook minder serieus (kan ik het zo noemen?) neemt. Ik vind het wel heel knap dat je wel zo hard je best doet terwijl je zo vaak pijn hebt! Ik zal rustig aan doen, beter worden en niet teveel focussen op wat je anders had kunnen doen. Heeel veel beterschap!
    Marlijn onlangs geplaatst…8 tips hoe je het beste een sportschool kunt kiezen

    • Sandra

      Ja, heb hebt het goed benoemd. Dit is precies waar ik tegenaan loop. Ik zal me inderdaad proberen niet te veel te focussen op wat ik anders had kunnen doen. Dankjewel voor je tip en lieve berichtje!

  3. alexa

    heel goed dat je het van je afschrijft maar denk dat elke blogger dit wel herkent maar soms mag je ook gewoon de minder leuke dingen delen want waarom zou je het mooier maken dan dat het is?
    alexa onlangs geplaatst…Blauwe jas

  4. Kim

    Hè wat vervelend, kan me voorstellen dat je niet niet zo goed in je vel zit. Ik vind positieve blogjes altijd leuk om te lezen, maar bijna niemand is altijd helemaal happy hè. Ik krijg ook vaak te horen (nou ja, te lezen) dat ik zo positief en vrolijk ben. En dat is meestal ook zo, maar soms komt er weer een baalblogje tussen.

    Een vriendin van mij had trouwens héél vaak per jaar keelontstekingen en is er (na laaange tijd) mee naar de huisarts gegaan. Hij adviseerde haar, haar keelamandelen eruit te halen en sindsdien heeft ze er nooit meer last van gehad! Soms is het beter om je ‘zwaktes’ aan te geven!
    Kim onlangs geplaatst…Lichtpuntjes #2

  5. Ysanne

    Ah wat vervelend is dit :( toch goed dat je uiteindelijk naar de huisarts bent gegaan. Ik herken je stukje heel goed, dat je dingen wilt doen maar je lichaam gewoon niet meewerkt en het allermoeilijkste vind ik het accepteren. Hopelijk gaat het snel weer wat beter en wat betreft erover bloggen: daar is je blog juist voor en wij lezers lezen toch wel :)
    Ysanne onlangs geplaatst…DEZE IS VOOR ALLE THEELEUTERS OUT THERE

  6. Laura

    Ik denk dat het helemaal niet erg is om soms even van je af te schrijven en laat zien dat het leven niet alleen maar positief is, maar soms ook even tegen kan zitten. Heel
    mooi stuk. En hoe eigenwijs je ook bent, je lichaam heeft jou uiteindelijk toch tot halt geroepen. Veel beterschap!

  7. Charlotte

    Ik vind het ontzettend jammer voor je om dit te lezen. Ik heb het zelf ook enorm moeilijk om mijn grenzen te respecteren. Vooral nu, omdat mijn grenzen zo beperkt zijn.. Ik heb geen sociaal leven op dit moment. Mijn vriend komt 1x per week langs, maar daar houdt het dan ook op. En zelfs dat is met momenten te veel voor me. Want dan doe ik me beter voor dan dat ik me voel, zit ik de hele tijd recht i.p.v. te liggen, het actieve luisteren en praten is enorm vermoeiend. Zeker als hij dan blijft slapen, ben ik enorm vroeg wakker, want hij is geen langslaper. Dus dan heb ik de dag nadien echt last. Erg hè? Maar ja, ik wil dan ook niet naar mijn grenzen luisteren. Ik kan toch moeilijk het enige wat me nu nog recht houdt uit mijn leven bannen? Of hem maar 1x om de twee weken zien? Dat wil ik helemaal niet! Ik hoop dat ik me binnenkort weer beter voel en dat mijn grenzen terug ietsje opschuiven. Want na bijna drie maanden zo te leven, zit het mij ook helemaal tot boven…
    Charlotte onlangs geplaatst…Flashback Friday #5 | Gammaglobulines, World Lupus Day en mijn presentatie

  8. Lesley

    Jeetje meid! Het is zo herkenbaar wat je schrijft want vorig jaar had ik exact hetzelfde. Ik ging maar continu over mijn grenzen heen maar dat kun je niet blijven doen. Het feit dat jij die ontstekingen steeds hebt is eigenlijk een teken van je lichaam dat je het rustiger aan moet doen. Hoe rot het ook klinkt maar neem de rust. Als je het nu niet neemt wordt het alleen maar erger. Het is moeilijk om het aan te geven want (in mijn ogen) dat voelt als een soort van opgeven. Zo moet je het niet zien, juist dat je het aan durft te geven geeft aan dat je sterk bent :-). Hopelijk is het een beetje duidelijk en neem je even rust en hulp van andere aan. Liefs Lesley
    Lesley onlangs geplaatst…Waarom het hebben van een bril (niet zo) geweldig is!

  9. Norine

    Joh wat vervelend dat je je zo rot voelt. T is helemaal prima om een baaldag te hebben. En ook die mag je opschrijven. Maakt je geloofwaardigheid alleen maar groter!
    Norine onlangs geplaatst…Stop met jezelf vergelijken! Hoe dan?

  10. Tiffany

    Ik vind luisteren naar mijn lichaam ook ontzettend moeilijk. Ik denk ook altijd ‘acht moet kunnen’ ookal voel ik me harstikke ziek. Ik wil heel gaag maar mijn lichaam wil helaas niet. Ook de frustraties qua studie zijn erg herkenbaar.
    Tiffany onlangs geplaatst…Havermout pannenkoeken (+ recept voor crêpes)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

© 2024 AroundSan

Theme by Anders NorenUp ↑